annelik mi? o ne?

Bugünlerde sık sık anne olmanın nasıl birşey olduğunu, insanların özellikle de kadınların neden çocuk sahibi olmak istediklerini, bir çocuğun artılarını eksilerini düşünmekte ve hafif çaplı panik olmaya başlamaktayım. Malum niyeti bozduk "çocuklular kervanı"na katılmaya karar verdik. Hatta ben işi azıcık abartıp meşhur Çin takvimini bile karıştırdım. Bu takvime göre baktığım her iki yaş aralığında da eğer Eylül'de hamile kalırsam kızım olacakmış. Bakalım ilerleyen günlerde bu takvimin ne kadar doğru ne kadar kıçtan uydurma olduğunu göreceğiz.

"Annelik" ile ilgili düşünüp dururken, bazı anılar canlandı, bugün onları yazayım dedim.

Annem benim küçüklüğümü anlatırken hiç yaramaz olduğumdan falan bahsetmez tek söylediği "çok karıştıran bir çocuk" olduğumdur. Yani dolap, çekmece önüme ne gelirse karıştırıyormuşum. "Sesin çıkmıyorsa, anlardım ki yine bir yere girmiş birşeyleri karıştırıyorsun" diye anlatıyor annem. Birgün annem ütü yapıyor ve ütülediği temiz çamaşırları yerlerine kaldırıyor, mutfağa gidiyor. Yemek falan hazırlayacak sanırım. Bir süre yaptığı işe dalıyor, sonra farkediyor ki bende hiç ses seda yok. Bir de odaya gidiyor ki bütün çekmeceler darmadağın, ütülediği çamaşırlar yerlerde, çekmecelerin içleri odaya yayılmış. Çok kızıyor ve sinirle anahtarı alıp, komşuya gidiyor. Sanıyor ki korkup ağlayacağım, ben yaramazlık yaptım annem gitti diye düşüneceğim. Beş on dakka komşu da oturuyor ama benden yine ses seda gelmiyor, ağlama sesi falan yok. Bu sefer meraklanıyor, eve dönüyor. Kapıyı açtığında beni Ali bebeğime sarılmış, portmantonun üstünde otururken buluyor. Böyle melül melül oturmuş onun dönüşünü bekliyorum.

Bir de üniversiteyi kazandığım zaman beni yurda getirdikleri ilk gün var. Hem komik hem de oldukça hüzünlü. Ankara'da bir üniversiteyi kazandım ve yurtta kalacağım. Herşey hazırlandı, yatak, yorgan, kılık kıyafet alındı, artık üniversiteye hazırım. Okulun açılmasından birkaç gün önce Ankara'ya geldik, annemle birlikte yurt odamdaki yerimi hazırlayacağız, dolabımı yerleştireceğiz. Herşeyi odaya taşıdık, bavulu açıp, giysileri asacağız, annem bavulu açmaya çalışıyor ama bavul kilitli. Akıllı ben, bavulu kilitleyip anahtarını evde bırakmışım. Annemin o yorgunlukla bana nasıl baktığını hiç unutamam. Allahtan oda da o sırada başka bir kız vardı ve onun bavul anahtarı ile benimkini açmayı başardık. Eşyalarım yerleşti ve ayrılık vakti geldi. Annem ağlamamaya çalışıyor ama dudakları titriyor. Sonunda arabaya yerleştiler, daha önce arkadaşımda bile kalmama izin vermemişlerken o koskoca şehirde ve daha önce hiç kalmadığım yabancı bir yerde beni yapayalnız bırakıp gittiler. Daha sonra babam, annemin eve kadar ağladığını söyledi.

Annelik tuhaf şey işte. Ben hafiften korksam da sanırım bu duyguyu tatmak istiyorum. göster bakalım Çin takvimi marifetini.