Sokitler,soketler,somenler ve daha niceleri.....

Gecenin onu.... Bir dükkan önü, üstünde havanın sıcağına rağmen kalın bir gömlek ve yelek.... Yaşı belki altmışın üstünde, bir sandalyeye dayanıyor, sandalyenin üstünde gazete kağıdına sarılı birşeyler, satacak mı yoksa sahip olduğu bir iki parça eşya mı bilinmez. Ayakta zor duruyor ama ağzında yakmadığı sigarası.... Uzun zamandır yıkanmadığı belli belki uzun zamandır da aç.... Amaçsızca sokaktan gelip geçene bakıyor....

Sabahın altısı..... Çöpe atılmış, hareketli bir geceden arta kalan hamburger vs. artıklarını yemeğe çalışmakta ve tam doymadığından olsa gerek artıkların kağıtlarını yalamakta, belli ki aç ve bakımsız...

Bir ara sokakta üç kardeş... Küçük bir pet şişeden kesilen minik kabın içine konulmuş, yarısı dökülmüş, sütü içmeye çalışıyorlar... Miniminnacık dişleri ile önlerine konulan iri mama tanelerini büyük bir iştahla yemeye çalışıyorlar.

Bunlar somenler, sokitler ve soketler...Onlar özgür ruhlu, kolay kolay insana yaklaşmayan ama yardıma, bakıma ve ilgiye muhtaç sokakta yaşayan adamlar (somenler), köpekler (sokitler) ve kediler (soketler).

Artık sokakta içim acımadan yürüyemez oldum, arabamın ve çantamın içinde daima köpekler ve kediler için kuru mama taşıyorum. Nerde bir kedi, köpek görsem onlara biraz mama koyuyorum belki o günkü açlığını biraz geçirir diye ama biliyorum benim ki sadece bir günlük belki bir saatlik bir yardım. Onların sürekli mamaya ve bakıma ihtiyaçları var. Annesiz ve bakıma muhtaç olanlarını evimin karşısındaki veterinere götürüyorum ama orada da kafes içinde ve karanlık bir odada, eğer şansları varsa onları gerçekten sevecek birilerini bekliyorlar. Ama insanlar o kadar garip ki onların vereceği karşılıksız sevgiyi umursamadan "yok sarı olsun, yok burnu sivri olmasın, e ben bu büyüyünce ne yapacağım gibi" inanılmaz bahaneler sıralayarak, köle pazarından köle seçer gibi kendilerine evcil hayvan seçmeye geliyorlar.

Kendimi sokakta yaşayan bütün bu çaresiz adamlar, kediler ve köpekler için o kadar çaresiz hissediyorum ki bazen nefesim kesiliyor, uykum kaçıyor, onları düşünmekten beynim zonkluyor. Belediyelerin bakım evleri bir çözüm değil çünkü onlarda bir süre sonra toplu katliamlar yapıyor, salgın hastalık bahanesi ile birçok köpekciği topluca öldürüyorlar. Akşam nasıl yataklarında huzur içinde uyuyorlar bilemiyorum. Ama benim de elimden fazlaca birşey gelmiyor. Elime geçen üç beş kuruşla veterinerdeki kediciklerime bakabiliyorum ve de hercumartesi ve perşembe bilumum şans oyunu oynayarak para çıkmasını dilemek ve kocaman bir çiftlik ve 365 gün 24 saat açık otel ve aş evi açarak sokakta yaşayan ne kadar kedi, köpek ve insan varsa onlara karşılıksız bakım ve yemek sağlamayı hayal etmekten başka bir şey elimden gelmiyor.

Bence sigaraya fanatikçe savaş açacağımıza (ben bu yasağa karşıyım ki bu da ayrı bir yazı konusu ) sokakta yaşayanlar için birşeyler yapmamız lazım. Sokaktakilerin durumu sigara içenlerden daha acil.

Ufff bu pazartesi canım çalışmak istemiyor ya! ondan çok kasvetli bir yazı oldu bu. Belki de cumartesi gecesi karayolda gecenin karanlığında, yolu süratle geçen ve büyük bir şans eseri hiçbir aracın çarpmadığı o küçük köpeği ve pazar sabahı bisikletli çocuğun çuval içersinde duvar kenarına bıraktığı (çocuğun ne yaptığını fark edinceye kadar gözden kayboldu ) minik kara kediciğin, nerde olduğunu bilmemenin verdiği panikle önce o uzun duvarı tırmanmaya çalışıp sonra inatla bitiş noktasını bulup, çalıların içine dalarak evine ulaşma çabasını bir türlü unutamamdan kaynaklandı bu yazı herhalde. İşte böyle zamanlarda insan olmanın acizliği içimi çok acıtıyor. Keşke süper güçlerim olsaydı da onları koruyup kollayabilseydim.

P.S: Resimdekiler şu anda bakmakta olduğum veterinerdeki kediciklerim, onlara acil yuva arıyoruz.