Bora bebek

10'u 15'i derken Bora bebek, aniden hayatımıza geliverdi. Sevgili amca oldu benim de yengeee statüm katmerlendi. Yaşça benden küçük ama ailedeki kıdem bakımından benden fersah fersah önde olan adaş gelin (adlarımızda aynı iyi mi. Bir ailede iki gelin, sanki dünyada isim kalmamış gibi benimle adaş), dün suyunun gelmesi itibari ile 3 kilo 300'luk bir bebiş dünyaya getirdi. Biz olay mahalline vardığımızda yıkamışlar, kuvözde bekletiyorlardı.

İnanılmaz güzel birşey. Kara saçlı, kara gözlü, çubuk parmaklı bir bebiş katıldı aramıza. O kadar minik ki, insan dokunmaya kıyamıyor. Babaanne ve dede hem şaşkın hem de inanılmaz mutlular. Babaanne çok ağladı dün. Gurur, sevinç, şaşkınlık, hüzün... hepsi gözlerinin içinde karman çormandı.

Benimde ağlayasım geldi ve itiraf ediyorum kıskandım. Annenin yerinde olmak çok isterdim. Yazık kızcağız aldığı narkozdan ne doğru dürüst konuşabiliyor ne de gözünü açabiliyordu ve muhtemelen çok acısı vardı ama ben onun yerinde olmak istedim. Yahu bir çocuk yapmak niye zordur kardeşim. Neyse bu konuya girmicem. Ağlarım şimdi.

Hayatın sürprizlerini seviyorum. Birden bire kayınvalide babaanne, kayınpeder dede, sevgili amca oldu. Birkaç saat içinde insanın hayatında birşeyler değişiyor, hiçbirşey eskisi gibi olmuyor. Kimi zaman can acıtıcı olsa da hiç beklenmedik anda başımıza gelen bu şeyler, yaşamı çekilir hale getiriyor. Bazen geleceği bilebilsek ne iyi olurdu diye düşünüyorum ama sonra hemen bu düşünceden vazgeçiyorum. Bu şekilde olması güzel aslında çünkü böylece hayat hep bir aksiyon filmi gibi yaşanıyor, işe olumlu tarafından bakarsak yaşam hiç de sıkıcı değil sadece biraz temposu aksayan bir aksiyon filmi o kadar.