Nerden geldiler bilmem ama geldikleri gibi de gittiler. Öööle televizyonun karşısında otururken, bunalmakla bunalmamak arasında gidip gelirken, içimdeki kötümser, gıcık, uyuz ses avaz avaz bağırırken ve de mülayim, rahat, herşeyi oluruna bırakmış, "zamanı gelince olur" diye yaşayıp giden içimdeki diğer ses onu susturmaya çalışırken, bir baktım gitmişler. şöle bir yokladım kendimi, yok ne bir gözyaşı ne bir sinir. Yoklar, tası tarağı toplayıp gitmişler. Hayır bilsem ne zaman gelecekler, "evde yokuz. daha sonra gelin" diyeceğim ama bunların gelişinin ne günü ne saati belli. Birden çıkıveriyorlar ortaya. Kutudan fırlayan kukla (çok sevimsizdirler, hiç sevmem. Sanırım korkuyorum onlardan) gibi.
Bir rahatladım bir rahatladım ki bu kadar olur. "amaaaan" dedim. "Süper fm'le çoş".
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder