aptallık

"Hayat siz planlar yaparken, başınıza gelenlerdir" demiş biri. Kim demiş bilmem, Çinli'dir kesin. Böyle ulu, cool sözler genelde onlardan çıkıyor.

Bugün ben de üşenmemiş, sporumu yapmış, kafamda akşam yemeğinde yiyeceğim yemeğin hayali ile arabama oturdum. Arabayı çalıştırdım, park ettiğim yerden çıkacakken yanımdan bir araba geçti, ben o arabanın iki saniye ile arkasından çıktım ve....

Herşey bir iki saniye içinde oldu. Apartmanın bahçesinden koşarak çıktı, ne oluyor demeye kalmadan, arabanın tekerleklerinin yanında gördüm onu. "Sıyırdı herhalde" derken, yerde gördüm, çırpınıyordu. Arabadan indim, robot gibi, hiç birşey yapamadan onun çırpınmasını seyrettim, sanki hipnotize olmuştum. Aklımdan o kadar çok şey geçti ama hiçbirini yapamadan siyah beyaz bir kedinin, orada öylece gözümün önünde çırpınmasını seyrettim. Öyle bakakaldım. Sonra yine robot gibi tuttum ayaklarından çöpe koydum. Nasılsa aklım çalıştı veterineri aradım, durumu anlattım. "Nefes alıyor mu bir bak bakalım. İstersen bir getir" dedi. Çöpün başında öylece durdum, karanlıkta sanki nefesini duyacakmışım gibi çöpe baktım durdum. Sonra bir daha elime aldım ama hiçbir şey yoktu ya da bana mı öyle geldi, onun için bir umut var mıydı hiç bilemeyeceğim. İçimdeki pişmanlık ormanına bir fide daha diktim. Orada salak gibi çırpınmasını seyredeceğime belki araba çarpar çapmaz veterinere götürseydim onu kurtarabilirdim. Ama durdum kaldım öylece. Kurtaramadım onu. Daha kurtaramadığım birçok kedi, köpek, kimsesiz yaşlı ve çocuk gibi bıraktım onu orada, çöpte.

Bu lanet, acımasız dünyada gidenler kurtuluyor ama kalanlar aptallık, çaresizlik ve acı içinde çırpınmaya yaşamak diyor.