Birkaç gündür arızaya bağlamış, terör estirmekteydim. Sebebi hem yoktu hem çoktu. Herşey üstüme üstüme geldi, battı, canımı yaktı, ağlattı. Son iki gündür ağladım hem de çok ağladım. Suratsız suratsız işe gittim, iştekiler battı, birşey diyemedim onlara, içime attım, boş boş yüzlerine baktım. Boş boş baktığımı biliyordum ve bu yüzden daha da boş baktım. Yani bilinçli bir boş bakma haliydi bu (Bazen öğrenciler yanlış cevap verdiğinde böyle boş boş bakarım. Bir süre böyle karşılıklı boş boş bakışırız. Birimizi sıkılıp, vazgeçinceye kadar devam eder bu.).
"Koy götüne dünyanın" diye içimde dolaşan serseri kaç gündür uğramıyordu bana. Biraz önce geldi. Dedi ki "Koy götüne dünyanın, herşey oluruna varır. Zamanı gelince olur herşey. Kasma, sakin ol, vardır bir hayır". Dedim ki "peki, bir de seni dinleyelim bakalım, ne olacak". Sakinleştim sanki ama yine de beni bir yere koysalar ve orada unutsalar ya da ben gitsem buralardan, kafamdaki bütün anıları, istekleri, keşkeleri, pişmanlıkları, tanıdıklarımı, tanımadıklarımı, bildiğim herşeyi ve bilmediğim herşeyi kısacası beni bir yerde bıraksam, herşeye sıfırdan başlasam, gitsem yok olsam. Var mı böyle birşey...
2 yorum:
bir kedi varmış hep kuyruğunu kovalıyomuş..büyükbabası demiş ki benim aldığım en büyük ders şu ana kadar şu: ne zaman kuyruğumu kovalasam benden kaçıyor, ne zaman kendi işime baksam peşimden geliyor..
kovalama kuyruğunu bence de yorulursun..en güzeli bu..
Sen kal rahvan gitsin.
Yorum Gönder