kuzguncuk

Cuma günü gözüm saatte, bu haftada biran önce bitse de spora gitsem sonra da caddede aylak aylak gezinsem belki güzel bir kahve çanta, kahve ayakkabı ve kemer alırım diye planlar yaparken, telefonum çaldı. Arayan P. idi. Uzun bir süre önce mecburiyetten İstanbul'dan ayrılan P'cim ve iki bebişi, sorunları halledip tekrar kürkçü dükkanına, İstanbul'a geri dönmüşler, beni arıyorlardı. Biliyordum geleceklerini ama ondan haber bekliyordum, haber verir de taşınırken yardım ederim diye ama bir şekilde olmamış işte. Neyse Cuma günü benim planlar yattı, koşa koşa Kuzguncuk'a gittim. Limonluk kafede buluştuk. P. bebişi L.,T., N. ve S. hepsi oradaydılar. Öpüştük, sarılıştık, uzun süre kaynattık. Bebişi mıncıkladım, uyuyuncaya kadar. İki sene öncesinin çok eğlenceli bir gecesinden bahsettik. Ben unutmuşum. Benim minik Corsa'ya sıkış tepiş binip, karşıda, bir tiyatro oyununu seyretmeye gidişimizi, oyunun sıkıcılığı ile bizi son derece bunaltıp, çıkınca da bu bunalma sonucu abuk subuk bir muhabbete dalıp, Saray muhallebicisinde gecenin köründe aşure, sütlaç, kazandibi vs.'yi götürmemizi, benim araba kullanışımla geçilen dalgaları vs. herşeyi tekrar hatırladık. Bütün bu olan bitene iki sene sonra yine gülmeyi başarabildik. Onlarla olmanın en rahat tarafı da bu sanki zaman durmuşta bütün olanlar dünmüş gibi herşey kaldığı yerden devam edebiliyor. Ne afra ne tafra.

Sizin hiç ruhunuzun son derece huzurlu olduğu ve ne zaman gitseniz işte ben burda yaşamalıyım dediğiniz bir yer var mı bilmem ama Kuzguncuk benim ruhumun huzur bulduğu, sakinleştiği bir yer. Neden bilmiyorum ama ne zaman gitsem ait olduğum bir yere gelmişim gibi hissediyorum.

Eski dostlar, sevilen bir yer haftasonu için güzel bir başlangıç oldu.

Resimler netten. Sevgilim fotoğraf makinasına el koyduğu için bu sefer kopya çektim.