niye?

hani şimdilerde moda ya...herkes kendi hislerini sorguluyor. niye öyle hissettiğini neden öfkelendiğini neden acı çektiğini vs durup soruyor kendine yani bir nevi yüzleşiyor kendi ile ve sonunda ya kendini seviyor ya da kendine şefkat göstermeyi becerebiliyor ya / söylentiye göre öyleymiş....ben kendimden razıyım çok şükür de geçen yine kendimle baş başa oturmuşken "yine niye düştüm ki ben bloguma?" diye sordum kendime. tatmin edici bir cevap alamadım.

günlerdir arka planda hard disk çalışıyormuş demek bugün iç baklalı enginar pişirirken (daha doğrusu pişiremezken; baklaları enginardan önce attım, fena dağıldılar. iç baklalı enginardan çok, favalı enginar oldu. olsun. her türlü gideri var baklanın. bende kredisi yüksek, birbirimize boş değiliz)aradığım cevabı buldum. Türk'ün aklı tuvalette gelirmiş derler benim ki ya yemek pişirirken ya da ütü yaparken geliyor. domestik aydınlanma benimkisi. 

bloguma düştüm yine çünkü burada saklanıyorum ben. mahalledeki çam yarmalarından dayak yememek için can havliyle koşan çocuğun son anda bulduğu gizli sığınak gibi bir yer burası benim için. ne biri görecek, ne de biri duyacak diye endişeleniyorum. sessiz sakin, biz bize değil ben bene takıldığım bir yer. can havliyle koşan çocuğun son anda gördüğü için patinaj yaparak girdiği çok eskiden kalmış, gizli minnak bir kovuk gibi burası. nefes nefese girip sırtımı duvarına yaslayıp soluklandığım, canım sıkıldığımda en sevdiğim şarkıyı bağıra çağıra söyleyebildiğim ve ben avazım çıktığı kadar bağırıp çağırarak şarkıyı söyledikçe duvarlara çarpıp dönen sesimi dinleyip eğlendiğim ve sesimin kulağıma hiçte o kadar berbat gelmediği bana özel bir yer. kimsenin beni görmediği, bilmediği, duymadığı bir yer. bir tür sığınmalı sığınak. 

"evvelimi bilmeden ahirimi soramayacaklar"ın hiiçç ulaşamayacakları bir yer olduğu için de ayrıca kıymeti var buranın. gittiği yere kadar burada sessiz sakin ben bene takılmaya devam.