labirent

 

 

Bungee jumping yapmaya başlarken tepeye çıkana kadar sorun yoktur. Hatta aşağıya kuşbakışı bakarken karınca kadar olmuş insanlar, tepeler, ağaçlar o kadar güzel görünür ve o yükseklikte hissettiğiniz rüzgar sizi öyle mest eder ki bir an orada niye bulunduğunuzu unutur, alemi seyre dalarsınız. Her şey inanılmaz bir sessizlik içinde ayaklarınızın altında serilidir ta ki o klik sesini duyana kadar. O sesten sonra ipler boşalır, biraz önce sizi tatlı tatlı okşayan rüzgar bu defa yüzünüzü şiddetle yalarken inanılmaz bir adrenalin salgılar ve vücudunuzu kontrol etmeye çalışırsınız aksi takdirde parçalara ayrılacağınızı düşünürsünüz. Ama sonra yere çok az bir mesafe kala her şey biter, rüzgar yine tatlı tatlı yüzünüze çarparken o müthiş adrenalinden pelteye dönmüş vücudunuz sadece o boşlukta amaçsızca salınmak ister. Sanki hayatı boyunca orada öyle asılı kalsanız hiç bıkmayacakmış gibi salınmak istersiniz.

Yukarıdaki resimde görülen siyah dosya öyle böyle bir dosya değil benim için. Yarın o dosyayı teslim ettiğimde hayatımın ipini çekip, klik sesini duyacağım ve son sürat bir labirente gireceğim. Bence kapkaranlık ve hiçbir şekilde önümü göremediğim, el yordamıyla, hislerimle ve de okuyacaklarımla yolumu bulacağım bir labirent bu. Çok korkuyorum ama işin tuhafı, bu korkudan da başıma geleceğini bildiğim şeylerden de zevk alıyorum.

Artık söylemenin vakti geldi sanırım....

Geçen biri "nasıl bir işe başvuruyorsunuz?" diye yazmış. E haklı tabii habire Erenköy Ruh ve Sinir ziyaret edilince insanların aklına türlü türlü şeyler gelebilir.

Efenim annelik işine başvuruyorum. Yedi yirmidört ömür boyu taahhütlü bir iş bu. Bile isteye bir evlat edinebilmek için başvurdum ve bir süredir gereken belgeleri toplayabilmek için uğraşıp duruyorum. O postlar bu işin yazılarıydı işte. Yarın topladığım belgeleri teslim ediyorum. Bundan sonra beş görüşme ve sonrasında da süresi belirsiz bir bekleme dönemi var. Bana şans dileyin.
Ya labirentte kaybolacağım ya da bir şekilde yolumu bulacağım.