ayran kafalı

Son günlerde şöyle cümleler çok dikkatimi çekmeye başladı:

"Son yıllarda satışına başladığı kendi tasarımı olan dökme tencerelerle dikkati çeken bilmem kim, sekiz yaşından beri mutfakla haşır neşir olduğunu, annesinin mutfakla arası iyi olmadığı için sokaklarda lezzetler keşfetmek için dolaştığını söylüyor. Mutfak ile ilişkim sekiz yaşında başladı diyor"
"Beş yaşımdan beri krem kullanıyorum. O zamanlardan beri güzellik malzemelerine düşkünlüğüm vardı. Beş yaşımda hatırlıyorum, bütün bir tüpü kullanır vücudumu kremlerdim."
"Altı yaşından beri bir gün Oscar törenlerine katılacağımı söylüyordum. Altı yaşımdan beri bunların hayalini kuruyordum ve işte bugün burdayım."

Bu tarz konuşanları duyunca "vaaay be diyorum ben ne ayran kafalıymışım". Ben hiç böle birşeyler dediğimi ya da bırakın dediğimi düşündüğümü bile hatırlamıyorum. Beni yatırsalar psikologların o deri koltuklarına (bu arada benim gittiğim psikolugun deri koltuğu değil, fiskos koltuğu vardı. Eski zaman işi, insanda çay fincanını eline alıp, "yaw ben küçükken!" diye konuşma isteği uyandıranlardan. Demem o ki deri koltuk şehir efsanesi) ve "küçüklüğünüzü anlatın bize!" deseler, benden böyle cümleler çıkmaz. Çıksa çıksa "üç yaşımda kardeşimin doğduğu gün yediğim yeşil piramit çikolataları hatılıyorum, koca bir kese kağıdını bitirmiştim, böyle hom hom hom yedim bitirdim. Kimse de birşey demedi. Ha bir de annemler bir tane gelin bebek almışlar, bana da "bunu kardeşin sana getirmiş dereden" demişlerdi, uzun zaman bebeklerin dereden geldiğini ve bu işin çok karlı olduğunu düşünüp ne kadar çok kardeşim dereden gelirse o kadar çok bebeğim olur hesabı yaptığımı hatırlıyorum" derim.
Yoktu ben de böyle düşünceler, böyle kesin belli yaşlarda insanlar ne düşündüklerimi nasıl hatırlıyorlar bir türlü anlamıyorum. İşin komik tarafı böyle yuvarlak laflar değil, kesin kesin "dokuz yaşında, altı yaşında, beş yaşında" kesin ve net tarihler. Sonunda anladım bendeki ayran kafalılıktan bu bir baltaya sap olamama hali. Durum budur.