operation 1-2

Efenim cuma günü olduk biopsimizi. Saat 13'de yapalım diye telefon etti doktor. E'cim, sağolsun geldi, attı beni kara şimşeğinin arkasına götürdü hastaneye. 13'de denilen biopsiye bir türlü saatinde alınamadım. Anestezisyenlerin mr'a girecek bebişleri bayıltmak zorunda olmaları yüzünden (ya!!! minicik şeyleri bayıltıyorlarmış mr için) 14:30'da ancak bana sıra geldi. Biz de 12 'de giriş yaptığımız hastanede bana verilen deniz manzaralı odada E.'cimle, lafladık; denizi, bulutları, önümüzden akıp giden trafiği izledik. Aceleci hemşire sanki beş dakika sonra ameliyathaneye inecekmişim gibi odaya çıkar çıkmaz arkamdan gelip, meşhur hastane giysisini uzatıp, kesin bir dille "soyun!" diyince, mecbur emre uydum. Hemşire koluma katateri takarken içimdeki "araştırmacı, gazeteci karga" uyandı, hemşireye iğne yapmayı ve kan almayı nasıl öğrendiğini anlattırdım. zavallı kadın bir yandan işini canımı yakmadan yapmaya çalışırken bir yandan da beni sorularıma yanıt vermeye çalışıyordu. "Nasıl öğrendiniz kan almayı?", "Hiç insanların canını acıtıyorum diye düşünmediniz mi?" bıdı bıdı, konuştum da durdum. Sonunda hemşire gayet vakur bir halde "hastanın sağlığına kavuşması ve iyiliği için bunları yapmak zorundayız. Bu yüzden canlarını acıttığımızı düşünmüyoruz" dedi ve çok dramatik bir şekilde odadan çıktı.
Neyse sonunda beni almaya geldiler ama bir önceki gece dokuzdan beri birşey yememiş olduğumdan zaten anesteziye falan gerek kalmayacaktı, bayılmak üzereydim. Beni ameliyathaneye aldıklarında hala bu yok, şu nerde, bilme ne kim gelmemiş diye diye ortalıkda dolanan bir sürü tipi görünce, "yaw" dedim "boşverin anesteziyi falan, zaten bayılıcam şimdi açlıktan, yapıverin gitsin, çağırın hocayı". Biran durdular, çok kısa bir süre ciddi miyim yoksa şaka mı yapıyorum diye saniyelik bir tereddütleri oldu. Sonra yine aynı koşuşturmacaya döndüler.
"Uzanın" dediklerinde anladım ki olay yakında başlayacak. Kolumdaki katatere birşeyler sokup çıkaran teyzeyi anestezist sanıp (aslında anestezi teknisyeniymiş), "anestezist siz misiniz?" diye sorup "hayır" yanıtını aldıktan sonra benim hademe sandığım beyin asıl anestezist olduğunu öğrendiğimde ağzımdan çıkan şaşkınlıkla hayret karışımı "o muuuu?" sorusundan sonra teknisyen teyze kataterin içine dopamin döktü. Ben "içeriye birşey mi döktünüz?" diye sordum hafif hafif başım dönerken. Son söylediğim " ben gidiyorum" oldu. Sanırım ameliyathanedeki herkes "oh, sustu" demiştir. Herşey ben derin bir uykuda güzel rüyalar görürken oldu bitti, bakalım şimdi sonucu bekliyoruz.