*ignorance is bliss

Çok soru soruyorum, biliyorum, ne fena di mi? Bazen değil çokça sıkıyorum, onu da biliyorum.  Ama öğrenmek istiyorum, herşeyi bilmek istiyorum. Neden? Öyle işte, bir şekilde kendimi güvende hissetme mekanizması. Hoş herşeyi bilsem ne olacak, orası da ayrı mevzuu ama huyum kurusun işte, herşeyi ama herşeyi bilmek istiyorum.
Lisede gıcık olduğumuz kızlar derste ufacık kağıt parçalarıyla haberleşirler, sonra o kağıt parçalarını iyice küçültüp çöpe atarlardı. Bir gün yine böyle deli gibi mesajlaşıyorlar, okul çıkışı A. ile eve gitmeyip, sınıfın çöpünü karıştırıp, bütün o un ufak edilmiş kağıt parçalarını birleştirmiş, neler yazdıklarını okumuştuk. Okuduk da ne oldu? Hiç. Aralarındaki olayı öğrendik, ne zaman mesajlar uçuşsa, pis pis sırıttık. Bunun dışında boyum uzadı mı? Yooo. Ama rahatladım. Ben biliyim, tüm derdim bu. Bilmek istiyorum, herşey ne kadar kötü olursa olsun bilmek istiyorum. Ne yapıcam bilip ama di mi? Olsun, bilmek istiyorum. İyi sır saklarım ben.Herşeyi bilip, derin bir kör kuyu gibi hepsini içimde derinlere gömmek, böyle herşeyi bilip, hiçbirşeyi dışarı vermemek istiyorum.
Halbuki şapşal ben, "cahillik mutluluk!". Bırak dağınık kalsın herşey. Ne olacak herşeyi öğrenince? Etrafta olan biteni, ofisteki iki kişinin fısıldaşmasını, koridordaki kızın niye ağladığını ya da sınıftaki çocukların neye pis pis sırıttıklarını öğrenme, bırak, sana ne di mi?
Artık diyorum şu teknolojinin hergün yeni birşeyler ürettiği çağda, bir makina icat edilsin; herşeyi unutalım, geçmişi silelim, hatırlamak istediğimiz anılar ve kişiler kalsın, boşuna beyinde megabyte işgal edenler silinsin. Çok mu zor?


*ignorance is bliss: cahillik mutluluktur.