bu yolun sonu yaz

Bazı işler ne zormuş. Hele benim gibi özünde tembellik hadi tembellik demeyeyim de üşengeçlik olan biri için bazı işleri yapmak gerçekten çok ama çok zor. Yapmam gerekiyor ama canım istemiyor, bilen bilir fena bir ruh halidir bu. Başka şey olsa kırk takla atan bedeniniz, o iş geldiğinde felç yemişe döner. Elinizi kolunuzu kaldırmak için vinç kiralamanız gerekir.
Yukarıdaki bir tomar lafı, diyete başladığımı söylemek için yazdım. Diyet dediysem de un ve şekeri hayatımdan kalıcı olarak çıkarmaya çalışıyorum, dünden beri. Başkaları için pek kolay olduğunu sandığım bu iş, benim gibi en büyük hayali, günün birinde Kahve Dünyasında girişte duran kocaman çikolata şelalesine ağzını dayamak olan biri için epey zor. Tatlıyı, çikolatayı, şekeri ve bilumum ıvır zıvırı pek seven, "Karnım acıktı, bir çikolata yiyeyim", "canım sıkıldı bir şeker atayım ağzıma" diye yaşayan biri olan ben, dünden beri bilumum şekerli şeyden uzak duruyorum. Sabah kahvaltıda, caaanım reçellere elimi sürmedim. İçim gitti, kahvaltı pek tatsız geldi. Ama el mecbur. Öğleden sonra ise Tombul kuşa derse giderken hep önünden geçtiğim pastanede profiteroller kol kola dans ediyor, rulo pastalar inanılmaz çekici gözüküyorlardı. almadım, onlara sessizce ve ağlamaklı çiko bakışları ata ata veda ettim. İki bilemedin, beş bilemedin yedi kilo verirsem, görüşürüz belki dedim.
Hadi ıvıra zıvıra veda ettik, şimdi bir de ne yiyelim, nelere dikkat edelim diye düşünmek, okumak araştırmak falan var. Hayatımda hiç rejim yapmamışım ve yapmak istemiyorum ya, nasıl zor geliyor şimdi bu iş. Ama bu işin sonu yaz, deniz, kum, güneş. Dayanmak lazım çekirge, acı yok!!!