sivri

 Yalnız yaşamanın en zor tarafı hasta olmak. Hani şımaracağımdan ve binbir naz niyazla birinin üstüne yığılacağımdan değil. ben birilerinin üstüne yığılmayı beceremiyorum; mümkünse komili zeytinyağı kıvamında hafif olayım, kimseye yük olmayayım, rahatsızlık vermeyeyim mottosuyla yaşıyorum. ama insanlar bana yük olsunlar, gelsinler sıkıntılarını anlatsınlar, ben onların sorunlarını çözmek için gerekirse bir saatlik yolu iki kere gidip geleyim, sırf onların işleri hallolsun diye gereksiz sorumluluklar ve insiyatifler alayım. sanırım mutlu etmeye çalışmakla enayilik arasındaki o ince çizgiyi çizemiyorum. 

neyse bu nokta da kişisel gelişimimde üzerinde çalışmayı gerektiren bir konu; "halledeceyik" der Kıbrıs'lı. 

iki hafta önce bir sivrisinek ısırığını kaşımam, o kaşınan yerin saçma sapan bir şekilde sivilce gibi bir şeye dönmesi, benim onu kurcalamam vs neticesinde bu hafta pazartesiden beri işler kontrolden çıktı. doktora gitmeyi ve ilaç kullanmayı sevmediğimden; "bırak oluruna, geçer kendi kendine" düsturum burada işe yaramadı ve pazartesinden perşembeye o bölge bir apseye dönüştü ve oldukça şişti. dedim ki "bu böyle olmayacak sen en iyisi bir mağusa hastanesi'nden içeri gir". nitekim girdim. allem kallem ettim, bir genel cerrah buldum. eliyle şöyle bir dokundu "evet enfeksiyon oluşmuş. antibiyotik ve antibiyotikli krem vericem; bunları kullanın da yarın bir bakalım" dedi. "iyi" dedim çıktım. parmağıyla beş saniye dokunmasının bedeli olarak 650tl'yi bir güzel bayıldım. saat dörtte eczaneleri kapattıkları için bir de nöbetçi eczane aradım. teee mağusa'nın en ücra köşesindeki nöbetçi eczaneye gittiğimde de kremi buldum ama ne verilen antibiyotik ne de herhangi bir muadili vardı. "hadi" dedim "onu da yarın kullanmaya başlarım". kremi sürdüm yattım, sabah kalktığımda o bölge ve etrafı oldukça kızarmış ve apse biraz daha toplaşmış gibi geldi. mecburen öğleden sonraya aldığım randevu saati gelince de gittim yine benim ruhsuz doktoru buldum. ruhsuz çünkü yaptığım espirilere tepki vermedi. 

neyse acile gittik; yaptı lokal anestezi iğnelerini. dedim ki "valla hafifçe dokununca bile acıyor doktor bey; bu iğnelerle hiçbir şey hissetmem değil mi?". "yok" dedi hissedersin çünkü bastırarak boşaltacağım iltihabı." "e yok muydu acısız bir başka yolu" diye sordum "muska yazabilirdim size" dedi. espiri yaptı lol. canımı acıta acıta boşalttı iltihabı. sonuçta baldırımda fındık büyüklüğünde belediye çukuruna benzer bir çukur ile bu çukurun oluşması için neredeyse iki bin tl'nin cebimden uçup gitmesi bu haftanın götürüsü oldu. ne diyelim beterinden saklasın allah.  

iki gündür bütün bu işleri hep tek başıma yapıyorum doğal olarak ama gönül isterdi ki yanımda biri olsun, acildeki o odaya girene kadar elimi tutsun, "hamili hasta yakinimdir"desin. evet alt tarafı bir enfeksiyon ama insan enfeksiyon için bile olsa yanında biri yarenlik etsin istiyor. hayatta her koşulda yoldaşlık mühim mesele. kısmet artık. önümüzdeki enfeksiyonları yarenliksiz geçirmemek dileği ile.