yhn 12 / nohut

 

* taşındım...buraya geleli altı ay oldu...yıldırım hızında altı ay...yarı yıl bilançosunun karı nohut beyler. köfte'den sonra bir daha köpeğim olmaz herhalde diyordum ama pat diye nohut bey, gökten zembille değilse de durduk yerde pat diye hayatıma giriverdi. "amaaaan ha bir eksik ha bir fazla, hallederiz be nohut bey, sen de gel takıma" diyip, kendisini transfer ettim. yılın transferidir bu. 

*altı ayda üçüncü ev. iyi ki "taşınmayı çok severim" dedim. 2016'dan beri bir türlü bir rutinimi bulamadım. tavuk gibi habire eşeleniyorum; düzenler kurup düzenler bozuyorum ama artık bence bu ev çok uzun bir süre bozulmadan eksilmeden arttığım bir durak olsun; zira çok yoruldum. oradan oraya savrulmaktan, gönül kırgınlıklarından, düşüp düşüp kalkmalardan çok yoruldum. mümkünse uzunca bir süre stabil kalmak, karahindiba gibi esen rüzgarlarla dağılıp, oraya buraya saçılmak değil, hanımeli gibi bir yerlere sarılarak ve güzel kokulu çiçeklerimi açarak büyümek, köklerimi salabilmek istiyorum. 

* buralarda gerçek bir evsahibi terörü var. daha kapıdan girer girmez kusmak isteyeceğiniz evlere ve içindeki oldukça kirli eşyalara 350 dolardan başlayan yer yer altı ay peşin yer yer bir senelik peşin kiralar isteniyor. geçen ay sonu taşınma işi gündeme oturunca yine bir sürü kusmalık ev görüp, istenilen insafsız rakamları duyunca sinirden geçen Türkiye'ye gittiğimde daha fazla erteleyemediğim endoskopiyi olmuş midem bile tekrar yanmaya ve asit üretmeye başlamışken ve umutsuzluk içinde bu işin sonunda istediğim şartlarda bir ev bulamazsam bir kedi, bir köpek, kitaplar, ayakkabılar ve elbiselerle mağusa merkez camii'ne sığınma planlarımı tekrar gözden geçirirken bir yandan da buradaki can yoldaşım A.'ya durum değerlendirmesi yapıp dertlenirken sürekli gittiğimiz ama artık fiyatları da buradaki ev kiraları gibi uçuk rakamlarda olan kahveciden kahvelerimizi alırken, A.'cığım kahveleri aşırı pahalı kafede barista olarak çalışan "M.'ya da soralım onun da aklında olsun, belki o da bir yerler bulur" dedi. dedi ve akşamına şimdi yemek masasında otururken bu satırları yazdığım evin sahibinin telefonu geçti elime. 

* topu topu beş dakikayı alan bir telefon görüşmesi sonrası ertesi gün buluşma ve kırkbeş dakikalık havadan sudan muhabbetin üstüne en son oturduğum evin beş katı büyüklüğünde bu evi tam da istediğim koşullarda kiraladım. evet hayatta mucizeler var ve merkez camiindeki konaklama planı biraz daha bekleyebilir. evi ilk başta değil ama kaldıkça daha çok sevmeye başladım. yarın sanırım tam onbeş gün olacak. kedim tina hanımlar ve köpeğim nohut beyler de birbirlerine hala alışamadılarsa da eve alıştılar. herkesin yeri belli. "bu kadar geniş bir evde bir atım bile olabilir"tarzı fantastik hayaller kurabildiğim canım evim, iyi ki seni buldum.