yepisyeni

 pandemi sağolsun...sayesinde online özel ders ekmek kapısı açıldı bana...taaa nereden nerelere bir bilgisayar ekranından bir şeyler öğretmeye çalışıyorum. geçen sınıfı açmış öğrencim gelsin diye beklerken gözüm boynuma takıldı; biraz sarkmaya başlamış galiba. önce bir içim sıkıldı, bütün ders gözüm habire oraya takıldı. hala ruhum 25-30 arasında dolaşsa da hakkaten farketmeden geçen yıllar bir şekilde kendini bir yerden gösterecek elbet ne bekliyorum ki. 

daha geçen yılbaşı tam kadro bizim evde toplanmış ve "aman da 2022 geldi; napıcaz nasıl geçecek ki bu yıl?" diye endişe ile umut arasında bir yerde salınırken, bir baktık yine bir yılbaşı akşamı gelmiş de takımın daimi üyesi olan can canımın evinde toplaşmışız. yemeli içmeli bir akşamdı, afiyet oldu valla. 

çok seviyorum kalabalık sofraları, herkesin hep bir ağızdan konuştuğu, her kafadan bir sesin çıktığı, böyle herkesi bir araya toplayıp yemek pişirmeyi, pişirdiklerimin yenilmesini, milleti yerken izlemeyi, sanki koskocaman italyan bir ailem varmış gibi geliyor (olur da bir daha dünyaya gelebiliyorsak, koskocaman bir aile dileyeceğim. kalabalık, eve giren çıkan bir sürü insanın olduğu, her taraftan birinin çıktığı...kocaman, kalabalık ve dağınık bir ev...muuutteşem olurdu). 

bu sene ilk defa detaylı geçen yıl değerlendirmesi yapıcam...instagramda kaç senedir görüyorum; ben de bu sene yapayım dedim. geçen seneyi değerlendir gelecek seneye hedefler koy. bugün 3. gün yepisyeni senenin ama ben daha ilk hedefimi (burya her gün bir şey yazmayı) gerçekleştirmedim bile. baştan kaytarıyorum. ay neyse bu da olur.