ilkin

 

"koca bir zamanlama hatası gibi hayat

koşsam yetişemiyorum, dursam geç kalıyorum

her şey çok erken başıma geliyor ya da çok geç

bizi

birbirimize götüren bir sürü yol vardır kim bilir ama biz tuttuk en zor çıkışı seçtik

sen devam ettin yoluna

bense tek başıma kaldım o sokağın başında

her şey bir yalan 

kimse içimdekileri bilmiyor..."

ilkin ben yazsaydım tam da duruma uygun bu kelimeleri seçerdim herhalde ama başkaları da aynı şeyleri hissetmiş ki yazabilmiş. daha fazla dayanamadım ben de "dünyayla benim aramda"yı izlemeye başladım. faulleri vardır yoktur bilmem ama bir kadının, bir bağımlı gibi vücudunun her hücresine kadar işlemiş, toksik bir maddeye benzeyen o yoğun aşkından vazgeçme sürecinde yaşadıklarını, o aşkı damarlarından söküp atabilmek için çektiği acıyı ve kalbinin sanki bir mengenenin içinde patlayıncaya kadar sıkıştırılıyormuşcasına zorlanmasını iyi yansıtan bir dizi olduğunu söyleyebilirim. çeken bilir ne fenadır böyle bir kurtuluş (ki hiçbir zaman tam anlamı ile kurtulunmayacaktır) ve yeniden varoluş süreci ve de serin, yağmurlu havalarda nükseden romatizma ağrıları gibi hayatta kalındığı sürece o aşkın izinin o kalpte ara ara nüksedip sızlaması. kesin bilgi. 

yhn 9 / veda

 

*okulda ilk dönemi resmen tamamladık. son sınavları yaptık ve böylece bu gün, 25 yıllık iş hayatımda ilk kez koşa koşa gittiğim sınıflara veda günüm oldu. efsane sınıflarım oldu bu dönem. bileğimin hakkıyla resmen EYT olduğum şu zamanlarda ben bir şey anlatırken ağzımın içine bakan, akıllı mantıklı sorular soran, biraz daha öğreteyim diye peşimde koşan öğrencileri görüp de emekli olmak varmış kaderde. yani bir kavuğum olsa içim rahat gönlüm ferah teslim ederdim. 

*hemen hemen her dönem sonunda öğrencilerime teşekkür ederim emeklerini ve çabalarını onurlandırmak için ama ilk kez bu öğrenci grubunda kendilerine teşekkür edilince bir mahçubiyet, bir "estafurullah hocam" havası gördüm, gözlerinin içleri parladı hepsinin, hatta bazı kızlar sınav öncesi ağladılar ben kendilerine teşekkür edince. bu kadar duygusala bağlayacaklarını bilseydim daha önce yapardım teşekkür konuşmasını, sınav öncesi ağlasınlar istemezdim. 

*sanırım biraz ben de iyice büyüdüm...zaten sabır taşı kıvamına gelecek kadar sabretmekle sınanıyorum; bu çocuklarda da sabırlı olmayı, sakin kalmayı ve biri seni sevse de sevmese de içinde biriktirdiğin sevgiyi yansıtmayı deneyimledim. benim için ne kadar yol aldığımı görmek açısından güzel bir deney oldu. şu son bir kaç yılda doğru yönde geliştirmişim kendimi.

*ez cümle: bu z kuşağı pek eğlenceli azizim. tek dertleri birinin onları anlamak için dinlediğini, sevdiğini ve desteklediğini hissetmek...gerisi geliyor bir şekilde ama bu aslında herkes için geçerli bir şey değil mi? biri bizi anlamak için dinlesin, sevsin ve sevdiğini hissedelim ve bir şekilde desteklenelim. belki tüm hayatımız boyunca bunun peşinde koşuyoruzdur. bulabilenler ne şanslı...

*fotolar konudan bağımsız...pazar günkü Maraş gezisinden. orası da ayrı bir hikaye. onu da sonra anlatırım. şimdi "After Sun" izleme zamanı. 

yepisyeni

 pandemi sağolsun...sayesinde online özel ders ekmek kapısı açıldı bana...taaa nereden nerelere bir bilgisayar ekranından bir şeyler öğretmeye çalışıyorum. geçen sınıfı açmış öğrencim gelsin diye beklerken gözüm boynuma takıldı; biraz sarkmaya başlamış galiba. önce bir içim sıkıldı, bütün ders gözüm habire oraya takıldı. hala ruhum 25-30 arasında dolaşsa da hakkaten farketmeden geçen yıllar bir şekilde kendini bir yerden gösterecek elbet ne bekliyorum ki. 

daha geçen yılbaşı tam kadro bizim evde toplanmış ve "aman da 2022 geldi; napıcaz nasıl geçecek ki bu yıl?" diye endişe ile umut arasında bir yerde salınırken, bir baktık yine bir yılbaşı akşamı gelmiş de takımın daimi üyesi olan can canımın evinde toplaşmışız. yemeli içmeli bir akşamdı, afiyet oldu valla. 

çok seviyorum kalabalık sofraları, herkesin hep bir ağızdan konuştuğu, her kafadan bir sesin çıktığı, böyle herkesi bir araya toplayıp yemek pişirmeyi, pişirdiklerimin yenilmesini, milleti yerken izlemeyi, sanki koskocaman italyan bir ailem varmış gibi geliyor (olur da bir daha dünyaya gelebiliyorsak, koskocaman bir aile dileyeceğim. kalabalık, eve giren çıkan bir sürü insanın olduğu, her taraftan birinin çıktığı...kocaman, kalabalık ve dağınık bir ev...muuutteşem olurdu). 

bu sene ilk defa detaylı geçen yıl değerlendirmesi yapıcam...instagramda kaç senedir görüyorum; ben de bu sene yapayım dedim. geçen seneyi değerlendir gelecek seneye hedefler koy. bugün 3. gün yepisyeni senenin ama ben daha ilk hedefimi (burya her gün bir şey yazmayı) gerçekleştirmedim bile. baştan kaytarıyorum. ay neyse bu da olur.