Vay be neler olmuş neler....

Hayat gerçekten çok garip... Birkaç ayda hemen herşey bir anda değişiveriyor ve insan "vay be neler olmuş neler" demekten başka birşey yapamıyor.

Benim hayatımda son beş ayda inanılmaz değişti. İçimde uzun süredir varolan kıpırtılar meğer "ev"lenmeye delaletmiş. Gerçekten hem "ev"lendim hem evlendim. Artık hayatımda yeni bir ev ve yeni bir koca var.

Herşey Şubat ayında eski ev sahibimin derin dondurucuvari evi için inanılmaz fahiş bir kira istemesiyle başladı. Telefon başında kendisi ve eşi ile yaptığım tatsız, nahoş, inanılmaz "kapora"( eve taşınırken vermiş olduğum 750 doları vermediğimi, sadece ve sadece 500 dolar verdiğimi iddia ettiler; kontratta yazmasına rağmen) konuşması neticesinde derhal inanılmaz bir hızla, arkama bakmadan o evden çıktım. Derin dondurucu gibiydi falan ama severdim ben o küçücük, mini minnacık evimi (Sanırım benim kedilere zaafım biraz da onlara benzemeden ileri geliyor çünkü ben evlerime inanılmaz bağlanıyorum ve her ev değiştirme de çok üzülüp, ağlıyorum. Bu sefer de öyle oldu, arkamda bırakırken minik evimi çok ama çok üzüldüm).

Pek de uzun olmayan aramalarım sonucu, minik evimin iki katı, gerçekten çok hoş bir ev buldum. Büyük müyük ama hemen tuttum evi. Bu evle ilgili daha pek çok şey yazmak istediğim için bu kadar yazıyorum evimle ilgili olarak.

Şubat, Mart taşınma, yerleşme tantanası ile geçerken pek sevgili sevgilim bir gün tutturdu, seni yemeğe götüreyim diye. Hayırdır niye, nereye derken kendimi Leb-i Derya Richmond'da muhteşem Boğaz manzarasına bakarken buldum. Birşeylerden şüphelendim, ikirciklendim ama aparatifler geçti,ara sıcaklar geçti, ana yemek yendi hatta ve hatta tatlı da yendi ama hiçbirinin içinden yüzük müzük çıkmadı. Hatta ve hatta belki şarap bardağına koyar diye şarap bile içtim ama hayır ordan da çıkmadı. "E bu kadar bekledim ama ben kendi kendime gelin güvey olmuşum" diye tavanlara, sağa sola bakınırken birden masanın üstünde bir kutu gördüm. İnsan filmleri izlerken "ben olsam şöyle yapardım" falan diye atıp tutuyor ama gerçek hayatta kendi başına gelince "bu ne?" gibi oldukça salak bir soru sormaktan başka birşey yapamıyor. Mal mal kutuya baktım ve şimdi ne yapmam gerek diye düşünmekten o anın tadını çıkaramadım. Yazık sevgili sevgilim hayatımda ilk kez duyduğum o meşhur soruyu ( benimle evlenir misin?) gözlerimin içine bakarak benden cevap beklerken ben kafamda bin bir film karesini geçirip "şimdi ne yapmalı acaba?" diye düşünüp, yüzümü şekilden şekile sokmakla meşguldum. Onun eeeee?si ile aklım başıma geldi. Çok ama çok abuk subuk bir şekilde "evet!" dedim ama ben bile bu evete kendimi inandıramadım. itiraf edeyim ben bu teklifi bekliyordum ama bir yandan da özgürlüğümden vazgeçmek çok zor geldi. Aslında birincisinden ağzım yandığı için ikincisine biraz temkinli yaklaştım. Neyse sonuçta iki ay oturup düşünüp kaşındıktan sonra evlenmeye karar verdim. Yıldırım hızı ile hazırlıklar başladı. İkimizinde zaten bir sürü eşyası vardı, bu yüzden tek yapmamız gereken onları bir araya getirmek ve yerleştirmek olduğunu düşünürken annemle başkumandan anneannem olmaz öyle şey deyip bir sürü şey daha aldılar ve benim koskocaman evim bir sürü bir sürü eşya doldu, ki ben eşyadan pek hazetmem.

Ve şimdi dönüp baktığımda 20 Haziran pek bir hızla gelmiş geçmiş ve evlenivermişim. Ben o günlere dönüp sadece "vay be neler olmuş neler" demekten başka bir şey yapamıyorum.

Ve sonuçta şu eski blog yazılarıma bakınca geçen bir sene içersinde nasıl değiştiğimi, bu değişimleri geçirirken farkındalığımın artıp ( yoksa farkındalığım arttığı için mi değişiyorum bilmem) her geçen gün ne kadar büyüdüğünü anladım. Ve bu değişimleri daha düzenli yazmam gerektiğine karar verdim. Evet artık buradaki yazılar, yalnız kalmaktan korkan, depresif birinin değil de herşeye biraz daha umutla ve mantıklı bir açıdan bakmaya çalışan her günün (ama iyi ama kötü) keyfini çıkarmaya çalışan evli bir kadının yazıları olacaktır.