kaşındım

Ben kaşındım. Facebook'a bıraktığı notu görünce meraklandım; aradım. Sesi yorgun ama keyifliydi. İştahla anlatmaya başladı. Geçen yaz tesadüfen görüp girdiği doktora programında ne kadar başarılı olduğunu, Ege'de bir üniversitede yeni bir bölüm açacak olan hocasının onu bu yeni açılacak yeni bölüme almak istediğini, hem Ege'de yaşayacak olmaktan hem de bir devlet üniversitesinde ilk kurulacak yeni bir bölümün öğretim elemanı olacak olmasının avantajlarından, onu isteyen, ona göz kırpan diğer üniversitelerden, nasıl da hayalini kurduğu şeylerin gerçekleşeceğinden ve daha bir sürü şeyden bahsetti. Bööle anlattıkça coştu. O anlattıkça ben telefonun diğer ucunda çöktüm (zaten bir yandan konuşup bir yandan yer siliyordum dizlerimin üstünde; yere yapıştığımı hissettim). Beklediğim soru geldi sonra: "Sen ne yaptın?", "Hiçbirşey!" dedim. Kendimden bile gizleyemediğim bezginlik ve eziklikle. "Baktım bir sürü yere ama istediğim gibi bir doktora programı yok. Tekrar masterdan başlamayı düşündüm bir bölümde ama özel üniversite olduğu için çok para. Ben senin gibi şanslı değilim galiba." "Hareket edeceksin. Bak ben Eskişehir'e gelmeseydim nerden çıkacaktı bu şans karşıma!" "Ben senin gibi öyle kolayca şehir değiştiremiyorum. Kolay düzen bozup düzen kuramıyorum" dedim. O da bana tekrar yaptıklarını anlattı. Geçen kışın ne kadar ayakta koşturmaca ile geçtiğini vs. vs. anlattı. Sonra kapattık telefonu. Takdir ettim, gıpta ettim tabii. Öyle ya da böyle önünü görüyordu işte. Bir ki seneye kitapta çıkartır bu arkadaşım. Doktora da biter, zaten Ege'de de yaşayacak. Daha ne istesin ki hayatta sağlıktan başka.
Ben de kendime baktım. Görmüyorum ilerisini. Yapmış olmak için bir akademik kariyer vs. de yapmak istemiyorum. Ama yapmam gerekiyor mu onu da bilmiyorum. Tek bildiğim artık yalpalamak istemiyor oluşum ve sadece keyif alacağım birşeyler için vakit, nakit vs. harcamak istiyor oluşum. İyi hoş da bekle bekle nereye kadar?